Είμαι όλος ο μαστός σου
Που την αιχμή του μασώ με πένθιμη λύσσα
Εγώ ένα υπερτροφικό μωρό
Που εχθρεύεται το δύσμοιρο πνεύμα του
Καρτερώντας γαλήνη στους ζόφους της σάρκας

Είμαι όλος η σκοτοδίνη της αγκαλιάς σου
Εκεί που μου κλείνεις τα μάτια
Και με καλύπτει η τέφρα της μνήμης
Και τα όνειρά μου είναι πουλιά που ξενιτεύονται στο δάσος
Πουλιά που τα θάλπεις

Κράτησέ με έτσι ωραία πεθαμένο
Μακριά από όλα τα βαριά κλειδιά της ζωής
Και από όλες τις πόρτες και από όλα τα δωμάτια
Και από όλα τα σπίτια και από όλα τα παλάτια
Διαλέγω αυτή τη νυκταυγή κρύπτη της θηλής σου