Χρόνια τώρα δεν έχουμε μιαν αγκαλιά,
δεν έχουμε πυξίδα να πορευτούμε,
χωρίς όνειρα και χωρίς απαντήσεις,
κάτω από τον ψυχρό, γαλαζόμαυρο θόλο

Αθόρυβες σαν σκιές περνούν μέσα μας
εξαϋλωμένες, της ζωής μας οι μορφές,
χωρίς εκφράσεις και χωρίς λόγια,
να πουν για όσα χάθηκαν

Αστρονόμοι χαράσσουν της ψυχής μας
το χάρτη, τις παράλογες διαδρομές
προς μια διάψευση, προς ένα σκοπό
ακατόρθωτο ακόμη

Μας είναι δύσκολο να πιστέψουμε
πόσα ξεχάσαμε και πως αύριο θα ξεχαστούμε
και πως από την αγάπη δε μένει
παρά η θλίψη

Διάττοντες αστέρες πια σβησμένοι
τα μάτια μας μέσα στις μαύρες κόγχες,
σπήλαια των αναμνήσεων, βουβά,
μυστικές δίοδοι για τη στάχτη